Hasierako orria - www.munduabizikletaz.blogspot.com

AZAROA - ABENDUA 1.531 km

NEPAL, HAU BAI GOZAMENA!

Horrelaxe da, sekulako gozatua hartzen ari gara Nepaleko errepideetan zehar bizikletaz.  India atzean utzi eta berehala konturatu ginen hau beste mundu bat dela. Lehenengo aldaketa errepidean bertan nabaritu genuen. Indiako bozina jasanezinak nozitu ondoren hemen lasaitasuna da nagusi. Ekialdetik sartu ginen Nepalera, Mahendranagarreko mugatik, eta Hegoaldeko errepide nagusitik joan arren oraingoz trafikoa oso urria da. Ibilgailu hedatuena bizikleta da hemen.

Emakumeak lanera

Gazteak ikastetxeetara

Adinak  ez du garrantzirik

Ingurunean nekazal giroa da nagusi. Arrozez estalitako landa zabalak hurrenean galtzen dira eta lan egiteko baliabideak oso oinarrizkoak dira. Hori bai, lanean emakumeak dira protagonista nagusiak.

Soroetako putzuetan arrain txiki-txikien bila.

Beste protagonista nagusiak haurrak dira. Edozein tokitik “bye bye”edo “namaste namaste” oihukatuz agurtzen dute beti irribarre zabal batekin. Askotan guk beraiek ikusi baino lehen agurtzen hasten dira eta kosta egiten zaigu non dauden jakitea.

Etxeak ere oso oinarrizkoak dira. Asko eta asko adobezko hormez eraikiak daude eta adarrez eginiko teilatuak dituzte. Kolore okreekin dotore margotuak, abereak inguruan eta oso garbi eta txukun antolatuak daude.

Nepal ezaguna da bertan munduko mendirik altuenak daudelako. Baina herrialdea bi zatitan banatzen da. Iparraldean, mendebaldetik ekialdera, Himalayako mendikate erraldoia baldin badago, hegoaldean, mendebaldetik ekialdera baita ere Teraiko lautada zabala dago eta ohian sakonak aurkitu daitezke.  Bertan animalia basati askok beren bizilekua dute. Horietako baten bila jo genuen bidean genuen  “Bardia National Park”era.

Parkeko gida bat lagun genuela egun osoko ibilbideari ekin genion parkean zehar eta bila eta bila ibili ginen.

Azkenean aurkitu genuen! Zein da?

Handik hegoaldeko errepidetik gure Katmandurako bidearekin jarraitu genuen. Bidean hurrengo geltokia Lumbini izan da, hortxe gaude orain. Lumbini ezaguna da hemen jaio omen zelako Budha. Mundu osotik dator jendea, budistak bereziki, toki hau ezagutzera. Tenplu honen barruan dago Budharen jaioleku zehatza.

Inguruan munduko herrialde desberdinetako diruarekin eraikitako tenplu, estupa eta eraikin erlijioso ugari dago, batzuk oraindik bukatu gabe.

Hemendik mendialdera joko dugu bospasei egunean Katmandun egoteko asmoarekin.


DISFRUTANDO EN NEPAL 

Así es, estamos cogiendo el gustillo a esto de pedalear por las carreteras de Nepal. Hace unos días que dejamos atrás India, y pronto nos hemos dado cuenta de que esto es otro mundo. Ya no tenemos que padecer el ensordecedor ruido de las bocinas, aquí la tranquilidad impera en las carreteras. Entramos a Nepal por el este, por la frontera de Mahendranagar y a pesar de ir pedaleando por la carretera principal del sur del país, el tráfico es escaso ya que el vehículo más utilizado es la bicicleta.

En este entorno, el paisaje rural predomina sobre el resto. Los amplios arrozales se pierden en las lineas del infinito y en ellos son las mujeres las que más trabajan ayudadas por material muy básico. Los otros protagonistas son los niños y las niñas. Saludan a nuestro paso con una sonrisa en la boca y el típico “bye bye” o “namaste namaste”. ¡A veces nos cuesta saber de dónde vienen sus voces!

Por otro lado están las casas. Son también muy sencillas. Muchas de ellas están construidas con adobe y con ramas en el tejado. Suelen estar pintadas en tonos ocres, elegantes, bonitas, limpias, y a su alrededor siempre encontramos animales.

Nepal es conocido en todo el mundo por las grandes montañas que posee. Pero este país se divide en dos zonas. En el norte, de oeste a este se extiende la amplia cordillera del Himalaya. En el sur, sin embargo, encontramos la llanada de Terai rodeada de profundos bosques. En ellos, habitan algunos animales salvajes. Nosotros fuimos en su busca de uno de ellos por el “Bardia National Park” acompañdos por un guía del parque. No cesamos en la búsqueda y al final ¡lo encontramos! Allí estaba el rinoceronte.

La siguiente parada la hicimos en Lumbini, lugar de nacimiento de Budha. Aquí viene gente de todo el mundo, especialmente budistas, a conocer el lugar y a disfrutar de templos y estupas, algunos de ellos aún están sin terminar. Ahora emprendemos el camino hacia Katmandú, donde pretendemos estar en unos cinco o seis días.

KATMANDUN!

Lumbinitik atera ginen egunean bertan gazte hau topatu genuen bide ertzean bere bizikleta altxa ezinik. Batzuk bizikleta gurdia bailitzan erabiltzen dute, izugarrizko karga jarri eta bultza eta bultza. Honek ezin izan zuen eutsi eta bide ertzera erori zitzaion bizikleta karga guztiarekin. Denon artean lortu genuen 100 kilotik gorako karga berriz ere errepidean jartzea.

Teraiko lautadatik jarraitu genuen egun batzuetan, lautadaz eta jendeaz gozatzen gure Katmandurako bidean.

Baina Hetauda herrian ekialderako norabidea utzi eta bigarren mailako bide gogor bezain polit batetik iparraldera jo genuen. Malda benetan gogorrak bailara itxietan gora. Daman herrixkan ikusi genuen Himalaya urrunean. Benetan ederra da mendi horiek begi bistan dituzula pedalei eragitea.

Katmandurako sarrera ez zen espero bezain atsegina izan, guztiz kontrakoa. Trafiko nazkagarria topatu genuen hiri sarreran eta hiri barruan eta bertako askok egiten duten bezala, gure birikak ahal bezala babestu genituen.

 

Hiri eroa Katmandu. Erdialdea jendez gainezka dago beti eta erokeria horren guztiaren artean tenpluak nonahi agertzen dira.

Jendea eguneroko bizitzaz gozatzen.

Orain mendialdera goaz eta bertan hiru asteko ibilbidea egiteko asmoa dugu. Everest menditzarraren ingurua hurbilduko gara eta onena hauxe da, lagunekin goazela! Greg eta Leslie etorri dira Estatu Batuetatik eta bikotea laukote bihurtu da elkarrekin baikoaz mendira. Aupa!

Gure/zuen blog honetan hiru asteko etenalditxo bat egin beharrean gaude mendian egongo baikara. Hori bai, bueltan kontatuko dizuegu zer moduz joan den txangoa. Laster arte.

EN KATMANDU
 

Continuamos por la llanada de Terai durante unos días, disfrutando del paisaje y de la gente en nuestro camino hacia la capital.

Entrar a Katmandu no resultó ser muy agradable, pronto nos dimos de bruces con un tráfico horrible, tanto a la entrada de la ciudad así como en el centro. Así que, al igual que hacen muchos de los habitantes de Katmandu, nosotros también protegimos nuestros pulmones como buenamente pudimos.

Katmandu es una ciudad caótica. El centro está atestado de gente y en medio de todo el barullo van apareciendo templos al girar cualquier esquina.

Durante los próximos días vamos a hacer un recorrido de tres semanas hacia el campamento base del Everest, y lo mejor de todo es que esta vez ¡vamos acompañados por unos amigos! Greg y Leslie han venido desde Estados Unidos y gracias a ellos nos hemos convertido en un cuarteto perfecto para ir al monte. Por este motivo durante las próximas semanas no podremos actualizar nuestro/vuestro blog. Eso sí, a la vuelta no os perdáis detalle de cómo ha ido la excursión. ¡Hasta pronto!



Bueltatu gara mendialdetik eta berriz ere Katmandun gaude. Ia hiru aste eman ditugu mendialdean oinez eta egia esan, oso zaila egiten zaigu egun hauetan bizitakoa eta ikusitakoa hitzez eta irudiz azaltzea. Saiatuko gara.

SHIVALAYA-LUKLA

Gaur egun Everest inguruko trekkingak egiteko jende gehiena hegazkinez hurbiltzen da Katmandutik Luklararaino. Baina Luklan aireporturik ez zegoenean, askoz urrunago  hasi behar ziren oinez mendizaleak. Guk ere lehenago hastea erabaki genuen horretarako Katmandutik Shivalayarainoko bidea autobusez eginez. Bizikletaz edo oinez egindako  edozein egun baina gogorragoa egin zitzaigun 7 ordu izan behar zirenak 12 orduan bihurtu baitziren. Hori bai, Nepaleko herritarrekin nahasteko aukera ezin hobea izan genuen. Autobusa leporaino eta barruan sartzen ez denak… sabaian badu tokia!

Autobuseko bidaiaren ostean irrikaz geunden oinez hasteko eta oso gustura ekin genion bideari. Mendi erraldoien paisaietatik urrun ingurunea berdea da lehenengo aste honetan eta elurra eta hotzaren presentzia ez da nabari oraingoz.

Luklarainoko bidea oinez egiteak daukan gauzarik politena herri txikietako bizitzaz gozatzea da. Goi mendietan hori ez da hain erraza. Herriz herri Nepaleko mendialdeko egunerokotasuna ikusi eta bertako biztanleekin harremana izateko aukera izan genuen.

Haurrak

Amak

Eta amonak

Nepaleko hegoaldean ez bezala mendialdean Budismoa da nagusi. Junbesi herrira iristen  geundela atzean ikusten den  Serlo Gompa edo monasterioan etenaldi bat egin genuen.

Bertan hilabete eman zuen Indiatik etorritako Lama budista batek eta guk Junbesiko  bere azken egunean ikusi genuen. Inguruko herrixka guztietatik hurbildu zen jendea espresuki Lamarerin batera errezatzeko, monjeak bereziki.

Pixkanaka mendi elurtuak agertzen joan ziren, oraindik urrun baina gero etorriko zenaren  seinale. Ederra da han urrutian, ia galdurik, ikusten diren mendiak gerturatzen ari direla sumatzea.

Eta, nola ez, ingurune hauetan hain garrantzitsuak diren zamaketari edo  “porter”ak. Errepiderik ez dagoen eremu hauetan bideetan gora eta behera ikusi ditzakezu, zahar edo gazte,  beraien saskiak goraino bete eta bizkar eta buru gainetan edozein gauza herriz herri garraiatzen.

Luklara iristen geldialditxoa eta azken txanparako prest.

LUKLA-GOKYO-RENJO LA

Luklan atseden eguna hartu ostean gorantz jo genuen berriz. Luklatik Namche Bazar herrira doan bidea inguru hauetako jendetsuena da. Mendizale gehienak Luklara hegazkinez iristen dira eta inguruko mendi ibilaldi gehienak egiteko Namche Bazarretik pasa behar da.

Zamaketari gehien dabilen tartea ere hauxe da. Luklako aireportura iristen diren produktuak bizkarrean hartu eta mendietatik gertuen dauden herrixketara garraiatzen dituzte.  Luklan goizean merkantzia hartzen dute eta Namche Bazarrerako bideari ekiten diote. Bidean lo egiten dute eta hurrengo goizean Namche Bazarren uzten dute merkantzia. Handik saskiak hustuta Luklara buelta egiten dute. Bi eguneko lan honetan 40 rupia (eurotan 40 xentimo gutxi gora behera) kiloko jasotzen dute eta 100 kilo garraiatzen dituzte gehienez. Hauek dira hemengo benetako heroiak!

Namche Bazar dotore, Tamcherku (6.608m) mendia zaindari duela.

Namche Bazarren gaua egin eta hurrengo egunean oinez hasi eta berehala Ama Dablanek (6.856m) egun ona eman zigun.

Everesteko oinarrizko kanpamendura doan bidea utzi eta guk Gokyora doana hartu genuen. Gorantz eta gorantz joan arren mendiak beti toki berean jarraitzen dute. Bailara osoan zehar bizkarrak gordetzen Tamcherku (eskuinean) eta Kangtega (6.685m ezkerrean) bere anaia banaezinak izan genituen.

 Haurren atzean agertu zitzaigun lehen aldiz gero hain gertutik gozatu genuen Cho Oyu (8.201m).

Gokyorako bidean Machermo herrixkan geldialditxoa egin genuen. Eguna bertako tontor batera igotzeko probestu genuen eta izugarria izan zen bertatik ikusitako paisaia. Ezkerraldean Everest (8.848m) ondoan beti Lhotse (8.414m) duelarik, erdi-erdian Cholache (6.335) eta bere eskuinean Tabuche (6.367m).

Arranoa Tabucheren gainean

Eta urrunean Cho Oyu berriz. Oraingo honetan bere oinean zabaltzen den izotzezko alfonbra gris erraldoiarekin, Ngozumba Glaziarra.

Jarraian Ainhoaren lagun batzuk aurkeztuko dizkizuegu: Yak arra eta Nak emea. Ingurune hauetan oso garrantzizko animaliak dira. Garraiolari bikainak,  Nakaren esnearekin gazta goxoa eta beraien kakarekin, bai kakarekin, etxeetako tximiniak berotzen dituzte. Kaka lehortzen jarri eta erregai bikaina bihurtzen da. Animalia lasaiak omen dira baina ez guk ezagutu genuen bat. Paseatzen geundela batek Ainhoa eraso zuen eta ozta- ozta saihestu zuen San Ferminen antzera.

Machermotik Gokyora egun batean iritsi ginen. Gokyora iritsi aurretik lehenengo lakua, Taboche Tso eta Gokyo ondoan bigarren lakua, Dudh Pokhari.

Gokyon zur eta lur geratu ginen. 4.800 metroan laku ondoan kokatua dago herrixka glaziarraren morrenak babestua.

Morrenara igo, ezkerra begiratu eta Cho Oyuraino doa glaziarra. Non dago Ainhoa argazkian?

Eskuinera begiratu eta… a ze izotz puska!!!

Gokyo ondoan Gokyo Ri tontorra dago 5.360 metrorekin. Bertatik ikuspegi zoragarria dago eta arratsaldean bertara igo ginen eguzkiaren azken printzak mendien atzean nola ezkutatzen diren ikustera. Gorantz gindoazela Everest eta Lhotse geroz eta handiago.

Tontorretik ikusitako ezin dugu hitzekin azaldu.

Greg eta Koldo eguzkia ezkutatu eta ilargia agertu arte geratu ziren tontorrean. Non dago gauaren arteko muga zehatza?

Gure Gokyoko azken egunean iparralderago joan ginen laku gehiagoren bila. Izoztuta aurkitu genituen eta ura lortzeko zuloa egin behar, kostata gainera.

Cho Oyutik geroz eta gertuago oinarrizko kanpamendutik ez oso urrun.

Gaunata Glaziarrak Ngozumba Glaziarrarekin bat egiten du Everesten begiradapean.

Gokyotik irteteko bidea Renjo La mendatea (5.400m) aukeratu genuen. Gorantz gindoazela  agur esan genien laku, glaziar eta inguruko mendiei. Kostata baina irribarrez  iritsi ginen mendatera. Altuera horretan dagoen oxigenoa gutxiegi iruditzen zaigu beti!

Eta mendatearen beste aldean… bailara berria, mendi berriak, laku berriak, paisaia berriak.

Bailara berri honetatik iparraldera joz gero Tibetera doan Nagpa La mendatea dago. Zoritxarrez gaur egun txinatarrek itxia dute zonaldea eta ezin da iparralderantz jo. Gu bailaran bera joan ginen Thame herri dotoretik pasatuz Namche Bazarrerako bidean.

Namche Bazarretik Luklarako bidea ezagutzen genuen jada eta azkar batean Luklan geunden. Luklatik  Katmandurako bidea oraingo honetan hegazkinez egin genuen. Diotenez Luklakoa munduko aireporturik arriskutsuenetariko bat da. Sustotxoren bat izan bagenuen ere nahiko hegaldi lasaia izan genuen. Mendi guztien gainetik, hodei guztien azpitik...

Trekkingaren bukaerarekin batera gure lagunez agurtzeko ordua iritsi da. Oso berezia izan da bikote izatetik laukote izatera pasatzea. Oso gustura ibili gara laurok batera baina orain berriz ere bi gara taldean eta gure bizikletak zain daude ea pedalei noiz eragingo diegun. Mila esker Greg eta Leslie, laster elkar ikusiko dugu Euskal Herrian edo Aspenen.

Ya estamos de vuelta en Kantmandu después de pasar casi tres semanas caminando y, a decir verdad, nos resulta realmente difícil resumir y mostrar todo lo vivido durante estos días. De todos modos, lo vamos a intentar.

SHIVALAYA-LUKLA

Hoy por hoy, para hacer un trakking por el Everest, la gran mayoría de turistas optan por acercarse en avión hasta el aeropuerto de Luklan y emprender desde allí el camino hacia las impresionantes montañas que lo rodean. Hace años, esta opción era impensable y había que comenzar a andar desde mucho más lejos. Nosotros, también optamos por comenzar desde atrás y para ello cogimos un autobus desde Katmandu hasta Shivalaya. Aunque cueste creerlo, este día fue más duro que cualquiera a pie o en bicicleta, ya que el recorrido de 7 horas previsto, se convirtió en un interminable trayecto de 12 horas. Eso sí, resultó ser una buena opción para mezclarnos con la gente de Nepal ya el autobus iba sobrepasado de gente...

Después de esto, estábamos deseando empezar a andar y emprendimos el recorrido con muchas ganas. Lejos de las enormes montañas destaca el verde del entorno, y durante esta primera semana la nieve y el frío no fueron nuestros compañeros de viaje.

Lo más bonito de hacer el camino de Luklan a pie, es disfrutar de la vida de los pequeños pueblos que vas encontrando. Pueblo a pueblo, fuimos conociendo a los habitantes de las pequeñas aldeas de esta zona montañosa (niñas, madres, abuelas...).

Poco a poco, fueron apareciendo los montes nevados, avisándonos de lo que pronto íbamos a tener ante nuestor ojos. Resulta maravilloso ver cómo se van acercando las montañas que se intuyen en la lejanía. También llamó nuestra atención la presencia de los porteadores, subiendo y bajando caminos sin asfalar, con las cestas apoyadas sobre sus cabezas, llenas hasta arriba, transportando cualquier cosa de un pueblo a otro. 

LUKLA-GOKYO-RENJO LA

Después de descansar un día en Lukla, volvimos a emprender la subida. El camino que va desde Lukla hasta Namche Bazar es el que está más abarrotado de gente, puesto que a gran mayoría de montañeros tienen que pasar por aquí para ir hacia las montaña.

LASTER ARTE NEPAL!

Katmandun  lau egun eman genituen gora eta behera. Lehenengo Greg eta Leslie agurtu genituen afari oparo patekin, nola ez. Haragi  xerra lodi batzuk  Nepal Ice garagardoarekin lagunduta eta gure lagunek gonbidatuta, ezin hobe! Myanmarrerako bisak  ere Katmanduko enbaxadan eskuratu genituen.  Eta bukatzeko gure neguko arropak kutxa batean sartu eta Euskal Herrira bidali ditugu. Hemendik aurrera ingurune epelagoetan ibiliko gara eta lumazko zaku lodiak, lumazko berokiak eta bizikletarako praka luzeak ez ditugu beharko. Gure bizikleta maiteak ere prest jarri genituen. Hiru aste Ghest Houseko terrazan bakar bakarrik pasa ondoren  mimo batzuk behar zituzten.

Dena prest genuela Katmandutik atera ginen bizikletei berriz eragitearen pozarekin. Katmandutik berriz Teraiko lautadara joateko ibilbidea aukeratzerako orduan oraindik bukatu gabe dagoen bide bat aukeratu genuen, Dhulikhel eta Bardibas herriak lotzen dituena. Japoniarren laguntzarekin eraikitzen ari dira bidea eta 30 km falta zaizkie bukatzeko. Lehenengo egunean bide berritik primeran joan ginen asfalto gozoaz gozatuz. Baina bigarren egunean bukatu gabe dagoen zatiarekin topo egin genuen eta a ze sufrikarioa! Eguna laino artean hasi genuen eta zinez dena lanbrotuta ikusten genuela.

Sekulako maldatzarrak topatu genituen, hondarra orkatiletaraino, hondarraren azpian harria…  30 km egiteko egun osoa behar izan genuen. Ez dakigu zertan eman genuen denbora gehiago bizikleta gainean edo bizikletak bultzatzen.

Eskerrak noizean behin poz txikiak ere agertu zitzaizkigula. Ezerezetik korrika gaztetxo jatorra.

Sun Kosi ibaiaren ondoan paisaia ere oso ederra.

Eta bizikleta bultzatzeko prest laguntzaileren batzuk  ere izan genituen.

Eskerrak egun bakarra izan zela eta hurrengo egunean bide berriaren leuntasunaz gozatzeko aukera izan genuela berriz ere.

Gure hurrengo helburua Janaknapur izan zen Teraiko lautadan. Herri honetan tenplu oso garrantzitsuak daude hinduentzat eta Indiako mugatik oso gertu dagoenez erromes ugari hurbiltzen da bai Nepaletik bai Indiatik. Gure buruei etengabe oraindik Nepalen geundela gogorarazi behar izan genien eta ez Indian.  Tenplu  nagusiena Janki Mandir da, emakumeentzat bereziki garrantzitsua.

Jaknapurretik irten eta Nepaleko gure azken egunak Teraiko irudi tipikoekin eman genituen.  Nekazariak landan lan. Negua denez goldeari eragin eta ereiteko garaia da.

Guretzat oso tenperatura atsegina bada ere bertakoek neguko jantziak armairutik atera dituzte jada.

Karchiuya herrixkara iritsi ginenerako berandu egin zitzaigun eta lotarako tokirik gabe geunden. Nepali Prasad Chaudhary  jaunak bere etxean hartu gintuen eta lotarako gela prestatzeaz gain afaltzen ere eman zigun. Hurrengo goizean ordaintzera joan ginean ezetz esan zigun. Guk zer edo zer eman nahi geniola eta berak ezetz eta ezetz. Eskerrik asko Nepali Prasad Chaudhary.

Egunero hartzen ditugu gizonak prestatu berri dizkigun bezalako makina bat chia; tea esnearekin.

Bizikleta hain zabaldua dagoenez ingurune honetan askotan bidelagunekin elkarrizketak izaten ditugu bizikletatik jaitsi gabe.

Haurrak txikitatik lanean. Honako hau arropa garbitzen.

Nepalen oso tipikoa den gizonezkoen txapela: Dhaka Topi.

Nepali agur esateko garaia iritsi zaigu. Oso momentu onak eskaini dizkigu bai bizikleta gainean bai onezko ibilbidean. 1.446 kilometro izan dira bizikletaz eta oinez auskalo zenbat. Berezia izan da gure bidaian lehenengo aldiz lagunak batu zaizkigulako. Munduko mendi altuenekoak hain gertu sentitzea izugarria izan da, Gokyo benetan toki magikoa da, baina Nepalek mendiez gain askoz gehiago ere badaukala ikasi dugu. Laster arte Nepal!

¡HASTA PRONTO NEPAL!

Hemos pasado cuatro días dando vueltas por Katmandú. Lo primero fue despedir a Greg y a Leslie con una buena cena, en la que no faltó ni la cerveza del país (Nepal Ice), ni unos buenos filetes. ¡Mejor imposible! Además, aprovechamos estos días por la capital para recoger nuestros visados de Myanmar, próximo destino del viaje. Al cambiar de país, haremos lo mismo con el clima, así que hemos enviado ya toda la ropa de invierno a Euskal Herria, ya que de ahora en adelante decimos adiós a los sacos y abrigos de plumas y damos la bienvenido a climas más templados agradables. Se acabaron los pantalones largos para andar en bicicleta… Y hablando de ellas, en nuestros últimos días en Katmandú también tuvimos oportunidad de ponerlas a punto, ya que después de pasar tres semanas en la terraza del Ghest House, se sentían algo abandonadas.

Salimos contentos de la ciudad, con la emoción de volver a pedalear de nuevo. Elegimos para adentrarnos de nuevo en la llanada de Terai un camino en construcción al cual le quedan solo 30 kilómetros por terminar. Durante el primer día, anduvimos a gusto por esta nueva carrera, pero el segundo día el tramo sin terminar se convirtió en nuestra inesperada pesadilla. Las cuestas eran terribles y la arena nos llegaba hasta los tobillos, para recorrer esos 30 km tuvimos que invertir todo el día, sin saber si habíamos pasado más tiempo encima de la bicicleta o empujándola.

Menos mal, que en los malos momentos siempre aparecen cosas buenas. Y entre ellas, destacamos la presencia de algunas personas, dispuestas a ayudarnos a empujar, que encontramos en el camino.

Nuestro siguiente objetivo fue Jaknapur. En este pueblo pudimos encontrar importantes templos hinduistas y fieles venidos tanto de India como de Nepal, ya que esta localidad se encuentra muy cerca de la frontera con la India. Tuvimos que hacer un continuo esfuerzo mental para recordar que aun permanecíamos en Nepal y que no estábamos otra vez en el país vecino.

Salimos de Jaknapur y los últimos días que nos quedaban por pasar en Nepal los disfrutamos rodeados del típico paisaje de la llanada de Terai.

Ahora ha llegado el momento de decir adiós a Nepal, el país que tan buenos momentos nos ha brindado tanto en bicicleta como en los caminos que hemos recorrido a pie. Han sido 1.446 los kilómetros en bici, y andando… ¡imposible de calcular! También hemos tenido la suerte de contar con la compañía de unos buenos amigos y de disfrutar con la indescriptible sensación de sentir tan cerca los montes más altos del mundo. A pesar de que Nepal, además de tener grandes montañas, cuenta también con muchísimos atractivos más. Solo nos queda decir, ¡hasta pronto!

DARJEELING

Nepal utzi eta gure hurrengo geltokia Darjeelingen zegoen. Bertan agurtu nahi genuen Himalaya eta horretarako lautadatik ia 2.200 metrora igo behar izan genuen. Bi egunean iritsi ginen. Darjeeling toki berezia da Indian. Britainiarren kolonizazio garaian oporretarako gune izandakoa orain indiarrentzako turismo gune bilakatu da. Baina britainiarren garaiko arrastoak geratzen dira. Te landekin batera ezagunena, agian, jostailuzko trena deiturikoa da. Tren txiki hau Siliguri hiritik Darjeelingeraino doa. Gaur egun, halere, luiziak direla eta ibilbide motzagoa egiten du. Lasai asko jo genuen bidean gora trenbidea ondoan lagun genuela.

Gu gorantz bagindoazen, beste batzuk beherantz.

Gaur egungo tren txiki gehienak diesel motatakoak badira ere, oraindik mantentzen dute lurrunezko tren zaharren bat turismoari begira.

Trenaz gain britainiarrek  beraien erlijio ere ekarri zuten, nola ez.

 Darjeeling Indiak bereganatu aurretik Nepaleko zatia zen eta horregatik, gaur egun, Darjeelingeko biztanle gehienak Nepaleko  hizkuntza hitz egiten dute eta Nepaleko mendialdean bezala budismoa nonahi aurkitu daiteke.

Baina Darjeelingek daukan harribitxirik ederrena ez zuten britainiarrek ekarri, hori aspaldi jarri zuen naturak bere tokian: Kangchenjunga mendia(8.586). Munduko hirugarren mendirik altuena da Everest eta K2 mendien ostean. Eguna argia bada primeran ikusi daiteke.

Abenduan negua eta hotza nagusi dira eta egun lainotuetan batez ere oso ongi babestea komeni da.

Plazan etengabe edan daiteke tea hotzari aurre egiteko

Lau egunez atseden hartu ostean agur esan genion Darjeelingi eta bertako erosotasun eta turismoari. Hori bai,  oraingoan maldan behera.

Darjeelingen bezala, bai Nepalen eta bai Indian jende asko topatu dugu edozein txokoan badmintonean jolasten. New Jalpaigurin Koldok ezin izan zion tentazioari eutsi.

KOLKATA (Kalkuta)

Siliguri hiriaren ondoan dagoen New Jalpaigurin hartu genuen Kolkatarako trena. Bizikletak fakturatzea oso erraza izan zen eta primeran iritsi ziren. 21:00ean atera behar zen trena 22:00ean atera zen eta goizeko 6:45ean iritsi beharrean 10:00 iritsi zen! Indian trenean bidaiatzea esperientzia polita da. Nahiko ongi antolatuak  daude trenak eta lotarako aukera ere izan genuen. Hori bai, goizean goiz hasi zen jendea gora eta behera, janari saltzaileak gehienbat gosaria eskainiz.

Kolkatako gure egonaldia oso berezia izan da PBKOJP erakundea eta bertako kideak ezagutzeko parada izan baitugu. Erakunde honek Kolkatako auzo txiroetan zabalduta hamahiru proiektu ezberdin ditu denak behar handia duen jendeari laguntzeko. Horietako batzuk ezagutu genituen. Tren geltokian zain genituen PBOJPko bi kide eta izugarri lagundu ziguten Kolkatan zehar.

Auzo txiroetako gazteentzako Cricket taldea. Aukerarik ez duten gazteek Indian hainbeste maite duten kirol honetan aritzeko aukera ematen diete.

Auzo hauetan inolako aukerarik ez duten haurrentzako eskolak antolatu dituzte. Auzo batean, bereziki, lanean hasi zirenean  %5 zen eskolara joaten zen haurren portzentajea. Gaur egun, auzo horretan eta lanaren poderioz haurren %90 doa eskolara.

Zailtasunak zailtasun, inoiz ez da irribarre bat falta.

PBKOJP erakundearen egoitzaren azken solairuan hamasei neska gazte bizi dira. Beraien amak prostituzioan lan egiten dute. Hamasei neska hauek giro gogor horretatik at bizitzeko aukera dute elikadura, osasun eta hezkuntza egokia jasoz. Egun ederra pasa genuen beraiekin!|

Sekulako esperientzia izan da erakunde hau eta egiten duen lan izugarriaren zati bai ezagutzea.  Toki desberdinetatik jasotzen dute lanean jarraitzeko diru laguntza, horien artean Euskal Herritik. Eskerrak eman nahi dizkiegu bereziki Dipak, Bibhuti, Pradip eta Sarkarlali egin diguten harrera beroagatik eta etxetik hain urrun egonda ere hain ongi sentiarazteagatik. Eta nola ez, Maiteri, beraiekin harremanetan jartzeagatik eta hau guztia ezagutzeko aukera emateagatik.

Luze eta zabal solasean gustura ibili ginen.

Egia esan, eta hasieran beldurra bagenion ere, ongi sentitu gara Kolkata hirian. Lagunak egiteaz gain jende atsegina topatu dugu inguruan eta txoko ederrak ere bai.

Hiri guztiek bezala trafiko arazoa badu.

Britainiarren garaiko monumenturik ederrena Victoria Erreginaren omenez eraikitako “Victoria Memorial”.

Eta eguneroko bizitzan biztanle xumeak. Gure Guest Housearen ondoan emakume honexek prestatzen zigun  egunero tea. Maitagarria.

Bizitzaren patuak gure Gabon Gaua hemen pasatzea nahi izan du. Euskal Herritik urrun egon arren afaria berezia izan zen, pilla, pilla, pila…

Hurrengo geltokia, Myanmar. Kolkatako aireportuan hegazkina zain daukagu Bangkokera eta hemendik zuzenean Yangonera joateko.  Urte berria, herrialde berria.

Hasierako orria - Página principal - www.munduabizikletaz.blogspot.com